สุดขอบฟ้านั้นไกลเกินไปถึง
เหมือนดังหนึ่งรักไกลใฝ่ฝันหา
ทรมานมิเคยสุขทุกเวลา
โอ้แก้วตาอยู่ไกลให้อาวรณ์
หวลคนึงถึงความหลังครั้งอดีต
อันปราณีตเตือนใจจำพร่ำสั่งสอน
ว่าชิวิตดำเนินไปไม่แน่นอน
แล้วบังอรรักฉันนั้นอย่างไร
มิคาดคิดวาสนาจะมาถึง
จิตรำพึงแต่แรกเห็นเป็นไฉน
ด้วยบุพเพสร้างสรรหรืออันใด
เราจึงได้รักตราตรึงซึ้งทรวงกัน
ด้วยความรักครั้งนั้นบันดาลให้
สองดวงใจต้องวิโยคและโศกศัลย์
ในวันนี้สองอุราต้องจาบัลย์
เพราะเรานั้นห่างไกลใจจึงตรอม
ประจักษ์แจ้งซึ้งใจในความรัก
มิชะงักฝักใฝ่จิตคิดถนอม
ให้ความรักเรานั้นมั่นดมดอม
มิจำยอมอุปสรรคแห่งรักเรา
แม้ยามนี้ใจคนึงคิดถึงนัก
สุดที่รักฉันเฝ้าคอยอย่างหงอยเหงา
อยากอยู่ใกล้ปลอบขวัญให้บันเทา
ถึงยามนั้นเราสองใจคงไม่ตรม
สะเทือนใจสะท้อนจิตคิดอยู่เดี่ยว
ให้เปล่าเปลี่ยวดวงใจไม่สุขสม
ช่างวาบหวิวห่วงหาในอารมณ์
จึงระทมทุกข์หนักรักกล้ำกลืน
อยู่ภายในสุดลึกห้วงดวงใจฉัน
จึงรำพันด้วยใจเหน็บเจ็บจวนฝืน
ด้วยใจรักมุ่งหวังชีพยั่งยืน
เป็นคู่ชื่นคู่ชีวิตนิจนิรันดร์
สุดขอบฟ้า...ไกลแดนแสนจะเหงา
เหมือนตัวเราไกลเธอละเมอฝัน
ห่วงคนึงคิดถึงนักยามรักกัน
เธอและฉัน...ใยอยู่ดุจ...สุดขอบฟ้า.
"ทรัพย์กวี"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น